De Blackburn Buccaneer, ontworpen om snelle maritieme stakingsoperaties uit te voeren vanaf de dekken van de relatief kleine vliegdekschepen van Groot-Brittannië, was een echte bruut van een vliegtuig, gebouwd als een stenen bijgebouw en het meest capabele vliegtuig in zijn soort ter wereld dat het toevallig ook was het zwaarste vliegtuig dat de Royal Navy ooit had gebruikt. Misschien illustreert niets de robuuste, no-nonsense benadering van de ontwerpfilosofie van het vliegtuig dan de fabricage- en vluchttestprocedure. Elke voltooide Buccaneer, gebouwd in de Blackburns Brough-faciliteit, werd over de weg vervoerd, op zijn eigen landingsgestel, naar het vliegveld van het bedrijf Holme-on-Spalding Moor voor testvluchten, een gesleepte reis over normale wegen van ongeveer 25 kilometer. Hoewel ontwikkeld als een marinevliegtuig, de Buccaneer werd ook aangeboden aan de Royal Air Force als een capabel aanvals- en verkenningsvliegtuig, maar op dat moment hadden ze alleen oog voor de BAC TSR-2 en stuurden ze de Buccaneer bijna uit de hand. Annulering van het TSR.2-project en een latere beslissing om de in Amerika gebouwde General Dynamics F-111-jet niet aan te schaffen, leidde ertoe dat de RAF de Buccaneer nogal met tegenzin accepteerde als vervanging voor Canberra, waarbij het vliegtuig ongeveer zeven jaar na zijn ingebruikname in dienst kwam van het squadron. bij de marine. Een volgende order voor nieuwe Buccaneers werd geplaatst voor de RAF en er werd besloten dat zij ook voormalige Royal Navy-vliegtuigen zouden erven, aangezien hun grotere vliegdekschepen met pensioen zouden gaan. Interessant is dat het nieuwe vliegtuig dat voor de RAF werd besteld, de opvouwbare vleugels en de afvanghaak van de originele marine-Buccaneers zou behouden, om de kosten van herontwikkeling te vermijden. De eerste Royal Air Force-eenheid die de Buccaneer ontving, was No.12 Squadron in Honington in oktober 1969 en ondanks hun aanvankelijke twijfels leerde de RAF al snel de vele kwaliteiten van dit uitzonderlijke vliegtuig te waarderen. De Buccaneer kon extreem stabiel vliegen bij hoge snelheden en lage hoogten en bleek het ideale aanvalsvliegtuig te zijn om de landen van het Warschaupact scherp te houden. Tijdens oefeningen in de VS en Canada demonstreerden RAF-bemanningen regelmatig hun bombardementsvermogen en de capaciteiten van hun vliegtuig, waarbij ze vele dienstonderscheidingen in de wacht sleepten. Op zijn hoogtepunt in het begin van de jaren zeventig rustte de Buccaneer niet minder dan zes RAF Squadrons uit, inclusief de Operational Conversion Unit. Tijdens de schemering van de dienstcarrière van de Buccaneers werd de RAF gedwongen het vliegtuig ten oorlog te voeren, meer dan 20 jaar nadat het in dienst van het squadron was gekomen. Tijdens de Golfoorlog van 1991 werden de stakingsoperaties naar grotere hoogten verplaatst vanwege de effectiviteit van de Iraakse luchtafweer. De Tornado's en Jaguars van de Royal Air Force die deze missies uitvoerden, moesten de nauwkeurigheid van hun aanvallen vergroten en hadden de steun nodig van twaalf verouderde Buccaneers en hun capaciteiten voor het aanwijzen van laserdoelen. Deze Buccaneer Sky Pirates leverden een belangrijke bijdrage aan het succes van Operatie Granby en vormden een passende herinnering waarom dit prachtige vliegtuig als een van de beste prestaties van de Britse luchtvaartindustrie moet worden beschouwd. vanwege de effectiviteit van de Iraakse luchtafweer. De Tornado's en Jaguars van de Royal Air Force die deze missies uitvoerden, moesten de nauwkeurigheid van hun aanvallen vergroten en hadden de steun nodig van twaalf verouderde Buccaneers en hun capaciteiten voor het aanwijzen van laserdoelen. Deze Buccaneer Sky Pirates leverden een belangrijke bijdrage aan het succes van Operatie Granby en vormden een passende herinnering waarom dit prachtige vliegtuig als een van de beste prestaties van de Britse luchtvaartindustrie moet worden beschouwd. vanwege de effectiviteit van de Iraakse luchtafweer. De Tornado's en Jaguars van de Royal Air Force die deze missies uitvoerden, moesten de nauwkeurigheid van hun aanvallen vergroten en hadden de steun nodig van twaalf verouderde Buccaneers en hun capaciteiten voor het aanwijzen van laserdoelen. Deze Buccaneer Sky Pirates leverden een belangrijke bijdrage aan het succes van Operatie Granby en vormden een passende herinnering waarom dit prachtige vliegtuig als een van de beste prestaties van de Britse luchtvaartindustrie moet worden beschouwd.

Artikellengte - zonder verpakking (cm) 26,8

Artikelhoogte - zonder verpakking (cm) 6.88

Artikelbreedte - zonder verpakking (cm) 18.6

Aantal onderdelen 141

Aantal schema-opties

2

Vaardigheidsniveau

3

Spanwijdte (mm)

186